Onmogelijke opdrachten, verleiding en eer. Hier is deel drie. Kan je de symboliek vinden die het verrichten van Jesper zijn taken ondersteunt?
Welke symboliek zou je kunnen halen uit deel 3 van dit Scandinavische volksverhaal?
Jesper de hazenhoeder (Jesper Harehyde) – deel 3
Toen hij zijn ontbijt had opgegeten, vroeg de koning hem te volgen. Jesper werd meegenomen naar een grote schuur. De koning opende de deuren en zei: "Jouw eerste taak is hier." In het midden van de schuur lag een grote berg met verschillende granen. Tarwe, haver, gerst en rogge, alles door elkaar. "Ze moeten in vier hopen worden verdeeld", zei de koning, "en je hebt tot een uur voor zonsondergang de tijd om het uit te zoeken. Als je één korrel in de verkeerde hoop legt, is je kans om mijn dochter te trouwen voorbij." De koning verliet de schuur en deed de deuren op slot.
Jesper keek wanhopig naar de graanberg. Hij ging zitten en begon de granen te sorteren. Hij besefte dat hij dit niet alleen kon doen. Helaas, er was geen hulp... of toch wel? De mierenkoning! Jesper begon te roepen om zijn hulp en het kleine koninklijke persoontje verscheen binnen enkele minuten. Jesper legde het probleem aan de mier uit. “Is dat alles?” vroeg de mier. "We zullen het uitzoeken!” De kleine koning maakte een royaal gebaar en binnen enkele minuten kwamen er rijen van mieren de schuur binnen die ijverig het graan begonnen te sorteren. Jesper keek aandachtig toe, maar de drukke wirwar van mieren werkte slaapverwekkend. Met moeite hield hij zijn ogen open. Hij had die nacht weinig slaap gehad en uitgeput zakte hij weg in een gezonde diepe slaap.
Toen Jesper wakker werd, stond de koning al in de schuur met verbazing op zijn gezicht. Zijn ogen dwaalden af van de gesorteerde bergen graan naar de nog slaperige jongeman. Jesper had niet alleen het graan op tijd gesorteerd, maar hij had het ook zo snel gedaan dat hij zelfs tijd had voor een dutje! Wonderbaarlijk!!" complimenteerde de koning, "ik had niet verwacht dat dit mogelijk was. Maar goed, de grootste uitdaging ligt morgen nog op je te wachten.
Toen de volgende dag zijn tweede taak werd uitgelegd, besefte Jesper al snel dat deze ook onmogelijk leek. De koninklijke jachtopzieners hadden honderd wilde hazen gevangen die ze in een groot veld zouden loslaten. Jesper kreeg de taak om ’s avonds alle hazen gezond en wel thuis te brengen. Als er ook maar een haas zou ontbreken, kon Jesper alle hoop op de prinses opgeven. Voordat Jesper ook maar iets kon zeggen, werden de hazen al losgelaten. Hij zag nog net een paar flaporen en staartjes snel over de heuvels verdwijnen. Tegelijkertijd liep de koning roepend weg: “Laat maar eens zien wat een slimme man je werkelijk bent.”
Jesper keek verwilderd om zich heen. Met een gevoel van verlorenheid stopte hij zijn handen diep in zijn zakken. Daar voelde hij het fluitje dat de oude vrouw hem had gegeven in ruil voor zijn lunch. Hij herinnerde zich wat ze had gezegd over de magie van het fluitje, maar hij verwachtte niet dat het zou werken op honderd hazen. Elk van de hazen was een andere kant opgegaan. Ze zouden nu al kilometers ver weg kunnen zijn. Jesper blies op het fluitje. Binnen een paar seconden hopten alle hazen over de heuvels, terug in het veld. Binnen de kortste tijd zaten ze allemaal om Jesper heen. Het fluitje werkte blijkbaar goed, dus Jesper liet de hazen lekker rondspelen in het veld. Wanneer er eentje over de heuvel verdween, floot hij hem terug.
De koning had een van zijn jachtopzieners gevraagd om toezicht te houden en hem te rapporteren over Jespers doen en laten. De koning was er al zeker van dat Jesper onderweg was naar zijn ouderlijk huis en zijn gezicht niet meer zou vertonen op het paleis. Hij was verrast en geïrriteerd toen hij hoorde hoe Jesper ervoor zorgde dat alle hazen op het veld bleven. Het zag ernaar uit dat Jesper weer een opdracht succesvol zou afronden. “We moeten ervoor zorgen dat hij er eentje gaat missen", zei de koning, "ik ga met de koningin overleggen, want ze is goed in het maken van plannen.”
Een tijdje later stond er een jonge meid in een kapotte jurk naast Jesper. “Mag ik een haas van je?” vroeg ze beleefd. "We hebben visite voor het avondeten en we hebben niets te eten voor hen.”
“"Dat is onmogelijk", zei Jesper, "ten eerste zijn de hazen niet mijn eigendom en daarbij is het belangrijk dat ik ze allemaal bij elkaar houd tot aan de avond.” De meid, die er ondanks haar kapotte jurk aantrekkelijk uitzag, bleef maar smeken. Jesper zei uiteindelijk: “Goed, goed, voor een kus, dan mag je een haas meenemen.” Hij merkte dat ze zich niet druk maakte om die zoen, ze stemde erin toe en nam een haas mee in haar schort. Ze was nog net in zicht, toen blies Jesper op zijn fluitje. De haas wurmde zichzelf los uit haar schort en rende in volle vaart terug naar Jesper.
Niet lang daarna kreeg de groep hazen opnieuw bezoek. Deze keer was het een potige oudere vrouw in boerenkledij. Ook zij vroeg Jesper voor een haas om haar onverwachte gasten te voeden. Jesper weigerde in eerste instantie weer om een haas weg te geven, maar de vrouw bleef net zolang doorzeuren, totdat Jesper uiteindelijk zei: “Goed, goed, je mag een haas meenemen en je hoeft er ook niets voor te betalen. Je moet dan wel eerst een rondje op je tenen om me heen lopen, met je gezicht gericht naar de hemel en kakelend als een kip.”
“Nou, nou,” pufte ze verontwaardigd, “wat een idioterie om aan wie dan ook te vragen om zoiets te doen. Wat zullen de mensen wel niet gaan denken als ze me zo zien? Ze denken vast dat ik niet goed bij mijn hoofd ben!”
“Tja", stemde Jesper toe, “jij weet beter of je die haas wilt of niet.”
Er zat er niets anders op voor haar. Het was een komisch tafereel om de vrouw de taak uit te zien voeren. Ze kakelde niet erg enthousiast, toch gaf Jesper haar een haas. Ze had het veld nog maar net verlaten en Jesper blies op zijn fluitje. De haas met zijn lange oren en poten was binnen een mum van tijd weer terug.
De volgende bezoeker met eenzelfde verzoek voor een haas was een dikke oude kerel gekleed in de koninklijke livrei van een palfrenier. Deze kerel had nogal een hoge dunk van zichzelf. Hij zei nors: “Jongeman, ik wil een van die hazen. Noem je prijs, want ik MOET er een hebben.”
“Goed, je zal er een hebben voor een makkie,” zei Jesper. “Ga in handstand, klik je hielen samen en schreeuw ‘Hoera’, dan kan je een haas meenemen.”
“Wat?!” riep de oude man. “Moet ik op mijn kop gaan staan? Wat een idee!”
“Nou, nou", antwoordde Jesper, “het hoeft niet hoor, maar als je een haas wil…”
Het streek de kerel helemaal tegen zijn haren in, maar toch deed hij het. Zijn ‘hoera’ was een beetje zwak, maar Jesper was niet zo nauwkeurig en gaf hem een haas. Net zoals de andere keren, duurde het niet lang voordat de haas weer terug was.
De avond viel, en Jesper kwam aan op het paleis met de honderd hazen om hem heen. Groot was de verbazing onder de hofhouding. De koning en de koningin waren een beetje van slag, maar de prinses probeerde de glimlach op haar gezicht te verbergen.
De koning zei met een benepen mond: “Zo, zo, je hebt de taak van vandaag goed uitgevoerd. Als je de laatste kleine taak voor morgen net zo goed verricht dan zal de prinses jouw vrouw worden.”
Volgende week komt het laatste deel van dit volksverhaal!